Wielki Tydzień 2021 r.

Czytanie z Księgi Rodzaju Wigilia Paschalna 1 p. Anna Huptyś

Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Potem Bóg rzekł: «Uczyńmy człowieka na Nasz obraz podobnego Nam. Niech panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym, nad bydłem, nad całą ziemią i nad wszelkim płazem!» Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę.
Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: «Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i czynili ją sobie poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszelkim płazem». I rzekł Bóg: «Oto wam daję wszelką roślinę przynoszącą ziarno po całej ziemi i wszelkie drzewo, którego owoc ma w sobie nasienie: dla was będą one pokarmem. A dla wszelkiego zwierzęcia polnego i dla wszelkiego ptactwa w powietrzu, i dla wszystkiego, co się rusza po ziemi i ma w sobie pierwiastek życia, będzie pokarmem wszelka trawa zielona». I stało się tak.
A Bóg widział, że wszystko, co czynił, było bardzo dobre. Oto słowo Boże.

 

PSALM RESPONSORYJNY: Wigilia Paschalna 1 Zuzanna Huptyś

Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię.

Błogosław, duszo moja, Pana, * 
o Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki! 
Odziany w majestat i piękno, * 
Światłem okryty jak płaszczem.

Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię.

Umocniłeś ziemię w jej podstawach, * 
nie zachwieje się na wieki wieków. 
Jak szatą okryłeś ją Wielką Głębią, * 
ponad górami stanęły wody.

Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię.

Ty zdroje kierujesz do strumieni, * 
co pośród gór się sączą. 
Nad nimi mieszka ptactwo niebieskie * 
i śpiewa wśród gałęzi.

Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię.

Z Twoich komnat nawadniasz góry, * 
owocem Twych dzieł syci się ziemia. 
Każesz rosnąć trawie dla bydła, * 
i roślinom, by człowiekowi służyły.

Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię.

Jak liczne są dzieła Twoje, Panie! * 
Tyś wszystko mądrze uczynił, 
ziemia jest pełna Twych stworzeń. * 
Błogosław, duszo moja, Pana.

Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię.

 

 

Wigilia Paschalna DRUGIE CZYTANIE – p. Marek Gruca
Czytanie z Księgi Rodzaju.

Bóg wystawił Abrahama na próbę i rzekł do niego: «Abrahamie!» A gdy on odpowiedział: «Oto jestem», powiedział: «Weź twego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do kraju Moria i tam złóż go w ofierze na jednym z pagórków, jaki ci wskażę».
A gdy przyszli na to miejsce, które Bóg wskazał, Abraham zbudował tam ołtarz, ułożył na nim drwa i związawszy syna swego Izaaka położył go na tych drwach na ołtarzu. Potem sięgnął ręką po nóż, aby zabić syna swego.
Ale wtedy anioł Pana zawołał na niego z nieba: «Abrahamie, Abrahamie!» A on rzekł: «Oto jestem». Powiedział mu: «Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! Teraz poznałem że boisz się Boga, bo nie odmówiłeś Mi nawet twego jedynego syna». Abraham, obejrzawszy się poza siebie, spostrzegł barana uwikłanego rogami w zaroślach. Poszedł więc, wziął barana i złożył go w ofierze całopalnej zamiast swego syna.
Po czym anioł Pana przemówił głośno z nieba do Abrahama po raz drugi: «Przysięgam na siebie, mówi Pan, że ponieważ uczyniłeś to, iż nie oszczędziłeś syna swego jedynego, będę ci błogosławił i dam ci potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku na wybrzeżu morza; potomkowie twoi zdobędą warownie swych nieprzyjaciół. Wszystkie ludy ziemi będą sobie życzyć szczęścia na wzór twego potomstwa, dlatego że usłuchałeś mego rozkazu».  Oto słowo Boże.


2 PSALM RESPONSORYJNY  Zuzanna Huptyś

Refren: Strzeż mnie, o Boże, Tobie zaufałem.

Pan moim dziedzictwem i przeznaczeniem, *
to On mój los zabezpiecza.
Zawsze stawiam sobie Pana przed oczy, *
On jest po mojej prawicy, nic mną nie zachwieje.

Dlatego cieszy się moje serce i dusza raduje, *
a ciało moje będzie spoczywać bezpiecznie,
bo w kraju zmarłych duszy mej nie zostawisz *
i nie dopuścisz, bym pozostał w grobie.

Ty ścieżkę życia mi ukażesz, *
pełnię Twej radości
i wieczną rozkosz, *
po Twojej prawicy.

 

 Czytanie z Księgi Wyjścia Wigilia Paschalna 3 p. Kinga Ożarowska

Pan rzekł do Mojżesza: «Czemu głośno wołasz do Mnie? Powiedz synom Izraela, niech ruszają w drogę. Ty zaś podnieś swą laskę i wyciągnij rękę nad morze i rozdziel je na dwoje, a wejdą synowie Izraela w środek na suchą ziemię. Ja natomiast uczynię upartymi serca Egipcjan, że pójdą za nimi. Wtedy okażę moją potęgę wobec faraona, całego wojska jego, rydwanów i wszystkich jego jeźdźców. A gdy okażę moją potęgę wobec faraona, jego rydwanów i jeźdźców, wtedy poznają Egipcjanie, że Ja jestem Pan». 
Anioł Boży, który szedł na przedzie wojsk izraelskich, zmienił miejsce i szedł na ich tyłach. Słup obłoku również przeszedł z przodu i zajął ich tyły, stając między wojskiem egipskim a wojskiem izraelskim. I tam był obłok ciemnością, tu zaś oświecał noc. I nie zbliżyli się jedni do drugich przez całą noc. 
Mojżesz wyciągnął rękę nad morze, a Pan cofnął wody gwałtownym wiatrem wschodnim, który wiał przez całą noc, i uczynił morze suchą ziemią. Wody się rozstąpiły, a synowie Izraela szli przez środek morza po suchej ziemi, mając mur z wód po prawej i po lewej stronie. Egipcjanie ścigali ich. Wszystkie konie faraona, jego rydwany i jeźdźcy ciągnęli za nimi w środek morza. 
O świcie spojrzał Pan ze słupa ognia i ze słupa obłoku na wojsko egipskie i zmusił je do ucieczki. I zatrzymał koła ich rydwanów, tak że z wielką trudnością mogli się naprzód posuwać. Egipcjanie krzyknęli: «Uciekajmy przed Izraelem, bo w jego obronie Pan walczy z Egipcjanami». 
A Pan rzekł do Mojżesza: «Wyciągnij rękę nad morze, aby wody zalały Egipcjan, ich rydwany i jeźdźców». Wyciągnął Mojżesz rękę nad morze, które o brzasku dnia wróciło na swoje miejsce, Egipcjanie uciekając biegli naprzeciw falom, i pogrążył ich Pan w pośrodku morza. Powracające fale zatopiły rydwany i jeźdźców całego wojska faraona, które weszło w morze ścigając synów Izraela. Nie ocalał z nich ani jeden. Synowie zaś Izraela szli po suchym dnie morskim, mając mur z wód po prawej i po lewej stronie. 
W tym to dniu wybawił Pan Izraela z rąk Egipcjan. I widzieli Izraelici martwych Egipcjan na brzegu morza. Gdy Izraelici widzieli wielkie dzieło, którego dokonał Pan wobec Egipcjan, ulękli się Pana i uwierzyli Jemu oraz Jego słudze Mojżeszowi. Wtedy Mojżesz i synowie Izraela razem z nim śpiewali taką pieśń ku czci Pana: Nie mówi się: Oto słowo Boże

 

PSALM RESPONSORYJNY: Wigilia Paschalna 3 Zuzanna Huptyś

Śpiewajmy Panu, który moc okazał.

Będę śpiewał na cześć Pana, * 
który wspaniale swą potęgę okazał, 
gdy konia i jeźdźca * 
pogrążył w morskiej przepaści.

Śpiewajmy Panu, który moc okazał.

Pan jest moją mocą i źródłem męstwa, * 
Jemu zawdzięczam moje ocalenie. 
On Bogiem moim, uwielbiać Go będę; * 
On Bogiem ojca mego, będę Go wywyższał.

Śpiewajmy Panu, który moc okazał.

Rzucił w morze rydwany faraona i jego wojsko. * 
Wybrani wodzowie jego zginęli w Morzu Czerwonym. 
Przepaści ich ogarnęły, * 
jak głaz runęli w głębinę.

Śpiewajmy Panu, który moc okazał.

Wyprowadziłeś lud swój i osadziłeś na górze Twego dziedzictwa, * 
w miejscu, które uczyniłeś swym mieszkaniem, 
Pan Bóg jest Królem * 
na zawsze, na wieki.

Śpiewajmy Panu, który moc okazał.

 

Wigilia Paschalna 4 p. Krzysztof Gasiński

Czytanie z Księgi proroka Izajasza.
To mówi Pan: «Wszyscy spragnieni, przyjdźcie do wody, przyjdźcie, choć nie macie pieniędzy. Kupujcie i spożywajcie bez pieniędzy i bez płacenia za wino i mleko. Czemu wydajecie pieniądze na to, co nie jest chlebem? I waszą pracę na to, co nie nasyci? Słuchajcie Mnie, a będziecie jeść przysmaki, i dusza wasza zakosztuje tłustych potraw.
Nakłońcie wasze ucho i przyjdźcie do Mnie, posłuchajcie Mnie, a dusza wasza żyć będzie. Zawrę z wami wieczyste przymierze: są to niezawodne łaski dla Dawida. Oto ustanowiłem cię świadkiem dla ludów, dla ludów wodzem i rozkazodawcą. Oto zawezwiesz naród, którego nie znasz, i ci, którzy cię nie znają, przybiegną do ciebie ze względu na Pana, twojego Boga, przez wzgląd na Świętego Izraela, bo On cię przyozdobi.
Szukajcie Pana, gdy się pozwała znaleźć, wzywajcie Go, dopóki jest blisko. Niechaj bezbożny porzuci swą drogę i człowiek nieprawy swoje knowania. Niech się nawróci do Pana, a Pan się nad nim zmiłuje, i do Boga naszego, gdyż hojny jest w przebaczaniu. Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami. Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje nad waszymi drogami i myśli moje nad myślami waszymi.
Zaiste, podobnie jak ulewa i śnieg spadają z nieba i tam nie powracają, dopóki nie nawodnią ziemi, nie użyźnią jej i nie zapewnią urodzaju, tak iż wydaje nasienie dla siewcy i chleb dla jedzącego, tak słowo, które wychodzi z ust moich: nie wraca do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa».  Oto słowo Boże.

 

4 PSALM RESPONSORYJNY  Wigilia Paschalna

Refren: Będziecie czerpać ze zdrojów zbawienia.

Oto Bóg jest moim zbawieniem, *
będę miał ufność i bać się nie będę.
Bo Pan jest moją mocą i pieśnią *
On stał się dla mnie zbawieniem.

Wy zaś z weselem czerpać będziecie wodę *
ze zdrojów zbawienia.
Chwalcie Pana, *
wzywajcie Jego imienia.

Dajcie poznać Jego dzieła między narodami, *
przypominajcie, że wspaniale jest imię Jego.
Śpiewajcie Panu, bo uczynił wzniosie rzeczy, *
niech to będzie wiadome po całej ziemi.

 

Wigilia Paschalna 5 Julia Zbrońska (po hymnie chwała na wysokości)

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Rzymian.

Bracia: 
My wszyscy, którzy otrzymaliśmy chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć. Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie, jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca. 
Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie. To wiedzcie, że dla zniszczenia grzesznego ciała dawny nasz człowiek został razem z Nim ukrzyżowany po to, byśmy już więcej nie byli w niewoli grzechu. Kto bowiem umarł, stał się wolny od grzechu. 
Otóż jeżeli umarliśmy razem z Chrystusem, wierzymy, że z Nim również żyć będziemy, wiedząc, że Chrystus powstawszy z martwych już więcej nie umiera, śmierć nad Nim nie ma już władzy. Bo to, że umarł, umarł dla grzechu tylko raz, a że żyje, żyje dla Boga. Tak i wy rozumiejcie, że umarliście dla grzechu, żyjecie zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie.

Oto Słowo Boże.

 

 PSALM RESPONSORYJNY: Wigilia Paschalna 5

Alleluja, alleluja, alleluja.

Dziękujcie Panu, bo jest dobry, * 
bo Jego łaska trwa na wieki. 
Niech dom Izraela głosi: * 
«Jego łaska na wieki».

Alleluja, alleluja, alleluja.

Prawica Pana wzniesiona wysoko, * 
prawica Pańska moc okazała. 
Nie umrę, ale żył będę * 
i głosił dzieła Pana.

Alleluja, alleluja, alleluja.

Kamień odrzucony przez budujących * 
stał się kamieniem węgielnym. 
Stało się to przez Pana * 
i cudem jest w naszych oczach.

Alleluja, alleluja, alleluja.

 

 

 

 

 

CZUWANIE WIELKI PIĄTEK 2021

1. Bóg tak umiłował świat – pieśń

Wielki Czwartek — ślad chleba.

Wejście w tajemnice obecności, która pozwala nam nie czuć się samotnym w czasie wędrówki po tym padole łez. Stała obecność naszego Przyjaciela — Brata, pozwala nam w chwilach trudnych podejść do niego i szukać oparcia, pociechy i radości.

Tajemnica chleba, pokarmu na życie wieczne, dającego możliwość przetrwania w chwilach głodu, szczególnie wyjałowienia duchowego. Krok postawiony w tym kierunku gwarantuje zbawienie i dowodzi naszej roztropności.

<<KTO SPOŻYWA TEN CHLEB, BĘDZIE ŻYŁ NA WIEKI

A JA GO WSKRZESZĘ W DNIU OSTATECZNYM>>

 

2. Golgota – pieśń

Mój Boże, nie proszę Cię o zmniejszenie mego bólu,

Proszę Cię o siłę zniesienia go lub przezwyciężenia.

Naucz mnie pogody, spokoju w złych dniach.

I tej wiary zuchwałej, która wierzy w najbardziej ciężkie zwycięstwa,

W najsłodsze ocalenia.

Nie proszę Cię o oddalenie mego bólu…

 

3. Getsemani pieśń

Jezu umęczony pod Ponckim Piłatem!

Panie, którego cierpienie zaowocowało zbawieniem całego świata!

Cierpiący sługo Boży, w którego ranach jest nasze zdrowie!

Ufamy, że wyprowadzasz dobro nawet ze zła, również z ludzkich słabości. Dlatego prosimy: spraw Panie ten cud, aby dokonało się zwycięstwo dobra również przez zło, poprzez ludzkie cierpienie, poprzez ludzką krzywdę i niesprawiedliwość. Niech staną się one zaczynem przemiany świata na bardziej ludzki, na bardziej Boży!

 

 

4. Rozpięty – pieśń

Dzisiaj nie poświęcono by Ci tyle czasu. Skazano by Cię — oszczędzając belek i gwoździ — na głodową śmierć w bezimiennej masie ludzi Trzeciego Świata, albo wysłano na niesprawiedliwą wojnę. Może zatruwano by Cię powoli, lecz systematycznie: dymem, hałasem, intrygami, brakiem zainteresowania tym, co mówisz.

Ukrzyżowanie rozłożone na wiele długich lat.

 

5. Zbawienie przyszło przez krzyż – pieśń

Drzewo Krzyża surowe,

Tyś ciało Chrystusowe dźwigało.

Marii Panny lamenty

I bok święty rozcięty widziało.

 Na Ciebie Krew i Woda

I Łaska Chrystusowa spłynęły.

Na Tobie Kościół Święty

I wiary fundamenty stanęły.

Potężnym Majestatem

Wysoko ponad światem górujesz.

Przemija postać świata

A Ty po wszystkie lata królujesz.

 

6. Pewnej nocy – pieśń

Przyrzekam Tobie, bolesna twarzy przed skonaniem,

Nienawidzić nie będę tych, których mi wskażą, za nic!

…Ani za myśl, ani za czyn, ani za słowo, ani jawnie, ani po kryjomu.

Obiecuję Tobie, męczeńska głowo.

…Tak mi, Zbawicielu, dopomóż.

Przybitego motłoch znieważa,

Nikt nie osłania…

Nienawidzić nie będę tych, których mi wskażą, za nic!

 

7. Nocą ogród oliwny – pieśń

Boże, nasz Ojcze! Niech ofiara naszego cierpienia, jaką w jedności z Chrystusem codziennie składamy za wszystkich ludzi, za Kościół i za Papieża, będzie bezinteresownym darem w łączności z cierpiącym Zbawicielem.

Tylko taka ofiara ma wartość w oczach Twoich. Niech będzie ona dopełnieniem naszego uwielbienia Ciebie, naszego przebłagania i próśb, jakie do Ciebie zanosimy.

 

8. Ta krew – pieśń

Nie znużę się nigdy,

Spieszę w tym wyścigu,

któryś Ty ze śmiercią wygrał.

Chciwy tłum Cię ogarnia,

Głuchych, ślepych, kalek…

Za apostołami Twymi

nie widać Cię wcale.

Cuchnie krwią i ropą rzesza,

Śmiecie zaściela Twój szlak.

Ach, gdzie jest Bóg Mojżesza,

Gdzie jest gorejący krzak?!

Chodzę za Tobą Chryste,

Po całej Twojej ziemi,

Lecz nie z tymi, co są czyści,

Ale z trędowatymi.

 

9. Jesteś królem – pieśń

Wielka Sobota — ślad kamienia, pustego grobu.

Głęboka cisza przeszywająca do szpiku kości wnętrze człowieka. Cisza oczekiwania na spełnienie się zapowiedzi. Cisza poprzedzająca burzę radości. Po nocy przychodzi dzień. Noc radosnego ALLELUJA, w której dowiesz się o tym najważniejszym dla ludzkości wydarzeniu, zmieniającym perspektywę naszego życia, zmieniającym nasze patrzenie. Już nie grób, lecz niebo. Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, próżna jest nasza wiara. Czy tylu ludzi mogłoby się mylić? Czy tylu świadków mogłoby oszukiwać? Oddanie życia… to najmocniejszy dowód!

 

10. Wybrał nas Bóg do zbawienia – pieśń

Od trzeciego dnia grób jest pusty. Dlatego wierzymy, że opustoszeją wszystkie groby. Wcześniej jednak powstanie ich jeszcze wiele. I to jest prawda, która kładzie się głęboką smugą cienia, między Tobą — żywym i chwalebnym — a między nami — śmiertelnymi. W godzinę trwogi, daj mi, Zwycięzco śmierci, nadzieję… Nadzieję mocną, jak światło, potrzebną, jak most, nadzieję niezawodną.

Zmartwychwstanie!

 

11. Barka – pieśń
12. Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: ‘Pokój wam!’. A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: ‘Pokój wam!’. Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam’. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: ‘Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane’” (J 20, 19–23).„Chrystus żyje. Oto wielka prawda, która napełnia treścią naszą wiarę. Jezus, który umarł na krzyżu, zmartwychwstał, przezwyciężył śmierć, moce ciemności, ból i smutek. Nie bójcie się – tymi słowami pozdrowił Anioł kobiety zdążające do grobu. Nie bójcie się! Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go tu.; oto dzień, który Pan uczynił: radujmy się.

Tekst

Okres wielkanocny jest czasem radości, radości, która nie ogranicza się tylko do tej części roku liturgicznego, lecz w każdej chwili jest obecna w sercu chrześcijanina. Ponieważ Chrystus żyje: Chrystus nie jest postacią, która przeminęła, która istniała w jakiejś epoce i odeszła, pozostawiając nam wspaniałe wspomnienie i przykład.

Nie. Chrystus żyje. Jezus to Emmanuel: Bóg z nami. Jego Zmartwychwstanie objawia nam, że Bóg nie porzuca swoich. Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie – obiecał. I spełnił swoją obietnicę. Bóg nadal znajduje swoją radość przy synach ludzkich.

Chrystus żyje w swoim Kościele. Jednakże mówię wam prawdę: Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, poślę Go do was. Takie były zamysły Boga: Jezus, umierając na Krzyżu, dał nam Ducha Prawdy i Życia. Chrystus trwa w swoim Kościele: w jego sakramentach, w jego liturgii, w jego nauczaniu, w całej jego działalności.

Tekst

W sposób szczególny Chrystus jest nadal obecny wśród nas w tym codziennym oddaniu, jakim jest Najświętsza Eucharystia. Dlatego Msza jest centrum i rdzeniem życia chrześcijańskiego. W każdej Mszy obecny jest Chrystus Cały: Głowa i Ciało.  Ponieważ Chrystus jest Drogą, Pośrednikiem – w Nim znajdujemy wszystko, poza Nim nasze życie staje się puste. W Chrystusie i pouczeni przez Niego, ośmielamy się mówić,  Ojcze nasz. Ośmielamy się nazywać Ojcem Pana nieba i ziemi. Obecność żywego Jezusa w Najświętszej Hostii jest gwarancją, korzeniem i dopełnieniem Jego obecności w świecie.

Tekst

Chrystus żyje w chrześcijaninie. Wiara mówi nam, że człowiek w stanie łaski jest przebóstwiony. Jesteśmy mężczyznami i kobietami, nie aniołami. Istotami z krwi i kości, z sercem i z namiętnościami, ze smutkami i z radościami. Jednakże przebóstwienie oddziałuje na całego człowieka jako zadatek chwalebnego zmartwychwstania. Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli. Ponieważ bowiem przez człowieka przyszła śmierć, przez człowieka też dokona się zmartwychwstanie. I jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni.

Życie Chrystusa jest naszym życiem, zgodnie z tym, co obiecał Apostołom w czasie Ostatniej Wieczerzy: Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać. Chrześcijanin powinien więc żyć zgodnie z życiem Chrystusa, czyniąc Jego uczucia swoimi, tak żeby móc zawołać wraz ze św. Pawłem:  nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus”.

 

12. Dopóki ziemia kręci się -pieśń

 

Jezu, pomóż nam podążać za Tobą i jak Ty identyfikować się z cierpieniem tych naszych braci i sióstr, którzy zostali okrutnie wykorzystani w przestrzeni świętej intymności ciała i dotknięci do żywego w sanktuarium sumienia.

Stacja I – Pan Jezus na śmierć skazany

Potem to się zdarzyło: Absalom, syn Dawida, miał piękną siostrę, której było na imię Tamar. W niej zakochał się Amnon, [również] syn Dawida (2 Sm 13, 1).

To się rzeczywiście zdarzyło. Zdarzyło się zło udręczenia niewinnego tam, gdzie powinien być najbardziej bezpieczny – w domu swoich najbliższych. Zdarzyło się pod pozorem miłości i piękna. Dotknęło okrutnie człowieka młodego i bezbronnego.

Stoi teraz pośród nas, bezradny i połamany, zelżony w swej najgłębszej intymności, zawstydzony, z brzemieniem winy. Ma tylko Jezusa.

– „A Chrystusa ukrzyżowali. Za nas. Młodego, mądrego i pięknego. Kochał i był kochany, głosił miłość – mimo to, a może przez to, zabili (...).

Miłość jest... winą?”.

 

Stacja II – Pan Jezus bierze krzyż na swoje ramiona

Dręczył się tym Amnon, tak że zachorował z powodu swej siostry, Tamar. Ponieważ była dziewicą, Amnon nie mógł uczynić jej czegokolwiek (2 Sm 13, 2).

To się rzeczywiście zdarzyło. Choć niemożliwe wydawało się zbrukanie kogoś czystego i pełnego zaufania, nieświadomego, że ci, którym ufa, dręczą się i chorują z powodu niezaspokojonej żądzy, której pozwolili się ogarnąć.

Stoi teraz pośród nas zdumiony i przerażony beztroską, z jaką podeptano jego ufność. Ma tylko Jezusa!

– „A Chrystusa ukrzyżowali. Za nas. Młodego, mądrego i pięknego. Kochał i był kochany, głosił miłość – mimo to, a może przez to, zabili (...).

Miłość jest... winą?”^[1].

 

Stacja III – Pan Jezus upada po raz pierwszy

Amnon miał jednak przyjaciela imieniem Jonadab, syna Szimei, brata Dawida. Jonadab był człowiekiem bardzo przebiegłym (2 Sm 13, 3).

To się rzeczywiście zdarzyło. Albowiem czystości i niewinności nawet nie przyszło na myśl, że nieopanowana żądza ma tylu przewrotnych sojuszników, ukrytych w swej przebiegłości pod mianem przyjaciół, gotowych wydać nieświadomych niebezpieczeństwa na łup nieposkromionej i okrutnej pożądliwości.

Stoi teraz pośród nas ten najboleśniej dotknięty okrucieństwem, do jakiego jest zdolny dorosły, który zaprzedał się w służbie zła. Ma tylko Jezusa.

– „A Chrystusa ukrzyżowali. Za nas. Młodego, mądrego i pięknego. Kochał i był kochany, głosił miłość – mimo to, a może przez to, zabili (...).

Miłość jest... winą?”.

 

Stacja IV – Pan Jezus spotyka swoją Matkę

Ten go zapytał: „Co się z tobą dzieje, synu królewski, że tak mizerniejesz z dnia na dzień? Nie chcesz mi tego wyjaśnić?”. Amnon odpowiedział mu: „Kocham Tamar, siostrę mojego brata, Absaloma” (2 Sm 13, 4).

To się rzeczywiście zdarzyło. Pytanie wręcz matczyne, niosące na sobie znamiona życzliwości i troski, otwierające serce na zwierzenia. Wszystko okazało się jednym wielkim oszustwem, prącym zdecydowanie do wykorzystania. – Jego słowa łagodniejsze niż olej, lecz są to obnażone miecze (Ps 55, 22).

Stoi teraz pośród nas ten, który doświadczył siły tych ostrzy. Jest poraniony do głębi. Ma tylko Jezusa.

– „A Chrystusa ukrzyżowali. Za nas. Młodego, mądrego i pięknego. Kochał i był kochany, głosił miłość – mimo to, a może przez to, zabili (...).

Miłość jest... winą?”.

 

Stacja V – Szymon pomaga dźwigać krzyż Panu Jezusowi

Jonadab mu odpowiedział: „Połóż się do łóżka i udaj chorego. Gdy przyjdzie twój ojciec, by cię odwiedzić, powiesz mu: Pozwól, by przyszła moja siostra, Tamar, i podała mi jeść; niechby przygotowała na moich oczach coś do zjedzenia, tak bym to widział. Wtedy przyjąłbym posiłek z jej ręki” (2 Sm 13, 5).

To się rzeczywiście zdarzyło. Umacniają się w złym zamiarze, zamyślają potajemnie zastawić sidła i mówią sobie: „Któż nas zobaczy i zgłębi nasze tajemnice?”. Zamach został obmyślony... (Ps 64, 6-7).

Stoi teraz pośród nas ten, który został wzięty na lep posługi choremu i głodnemu. Jest zdruzgotany i wydrwiony. Ma tylko Jezusa.

– „A Chrystusa ukrzyżowali. Za nas. Młodego, mądrego i pięknego. Kochał i był kochany, głosił miłość – mimo to, a może przez to, zabili (...).

Miłość jest... winą?”.

 

Stacja VI – Weronika ociera twarz Panu Jezusowi

Amnon położył się więc i udawał chorego. Kiedy przyszedł król, aby go odwiedzić, odezwał się Amnon do króla: „Niech przyjdzie, proszę, moja siostra, Tamar, i przyrządzi mi dwa placki w mojej obecności, abym mógł przyjąć posiłek z jej ręki” (2 Sm 13, 6).

To się rzeczywiście zdarzyło. Zło nie waha się wciągnąć w swą intrygę choćby i króla. Udaje chorego, ale nie potrzebuje otarcia twarzy czy poprawienia posłania. Raczej dąży do zelżenia oblicza bliźniego.

Stoi teraz pośród nas ten, który został tak przewrotnie znieważony i opluty. Ma tylko Jezusa.

– „A Chrystusa ukrzyżowali. Za nas. Młodego, mądrego i pięknego. Kochał i był kochany, głosił miłość – mimo to, a może przez to, zabili (...).

Miłość jest... winą?”.

 

Stacja VII – Pan Jezus upada po raz drugi

Dawid posłał więc [wiadomość] do pałacu do Tamar: „Pójdź, proszę, do domu twojego brata, Amnona, i przygotuj mu coś do zjedzenia!” (2 Sm 13, 7).

To się rzeczywiście zdarzyło. Zło potrafi wykorzystać nawet pokorną i życzliwą prośbę wysoko postawionych osób, byle tylko osiągnąć swój cel. W ten sposób zwabia w swoje sidła niewinnych i czystych, by ich zhańbić. Nie znosi bowiem niewinności i czystości.

Stoi teraz pośród nas ten, którego oszukano, by zbrukać i pozbawić godności. Ma tylko Jezusa.

– „A Chrystusa ukrzyżowali. Za nas. Młodego, mądrego i pięknego. Kochał i był kochany, głosił miłość – mimo to, a może przez to, zabili (...).

Miłość jest... winą?”.

 

Stacja VIII – Pan Jezus poucza niewiasty

Tamar poszła do domu swego brata, Amnona, a on leżał. Wzięła ciasto, zagniotła, zrobiła placki na jego oczach i upiekła je. Wziąwszy patelnię, opróżniła ją przed nim, ale on odmówił jedzenia. Amnon powiedział: „Niech ode mnie wszyscy wyjdą!”... (2 Sm 13, 8-9).

To się rzeczywiście zdarzyło. Zło potrafi nawet zaaranżować ciąg dobrych czynów wymagających kulinarnych zdolności, a potem podstępnie wyizolować ofiarę.

Stoi teraz pośród nas ten, który uświadamia sobie cały fałsz dobrych dzieł czynionych na próżno, a służących jedynie upodleniu go. Ma tylko Jezusa.

– „A Chrystusa ukrzyżowali. Za nas. Młodego, mądrego i pięknego. Kochał i był kochany, głosił miłość – mimo to, a może przez to, zabili (...).

Miłość jest... winą?”.

 

Stacja IX – Pan Jezus upada po raz trzeci

A gdy wszyscy od niego wyszli, Amnon rzekł do Tamar: „Przynieś posiłek do sypialni, abym przyjął go z twojej ręki”. Tamar wzięła placki, które przygotowała, i zaniosła bratu swojemu, Amnonowi, do sypialni (2 Sm 13, 9-10).

To się rzeczywiście zdarzyło. Ofiara nieświadoma niczego wkroczyła do sypialni, gotowa nakarmić potrzebującego, nie wiedząc, że jemu chodzi o zgoła inne przysługi. Stąd nie było już odwrotu.

Stoi teraz wśród nas ten, którego zwiedziono, uwięziono i obrabowano z wolności. Ma tylko Jezusa.

– „A Chrystusa ukrzyżowali. Za nas. Młodego, mądrego i pięknego. Kochał i był kochany, głosił miłość – mimo to, a może przez to, zabili (...).

Miłość jest... winą?”.

 

Stacja X – Pan Jezus z szat obnażony

Gdy je przed nim położyła, aby jadł, schwycił ją i rzekł: „Chodź, połóż się ze mną, siostro moja!”. Odpowiedziała mu: „Nie, mój bracie! Nie gwałć mnie, bo tak się w Izraelu nie postępuje. Zaniechaj tego bezeceństwa! Dokąd się udam z moją zniewagą? A ty stałbyś się jednym z największych przestępców w Izraelu! (...). On jednak nie posłuchał jej głosu, lecz zadał jej gwałt, zbezcześcił ją i obcował z nią” (2 Sm 13, 11-14).

To się rzeczywiście zdarzyło. Skrywane pod łagodnym imieniem miłości pożądanie jest gwałtowne – stąd nie słucha, ale żąda, obnaża, bezcześci, zadaje ból i rodzi bezmiar cierpienia.

Stoi teraz wśród nas ten, który nawet nie ma się gdzie udać ze swą zniewagą. Ma tylko Jezusa. – Czy zyska także nas?

– „A Chrystusa ukrzyżowali. Za nas. Młodego, mądrego i pięknego. Kochał i był kochany, głosił miłość – mimo to, a może przez to, zabili (...).

Miłość jest... winą?”.

 

Stacja XI – Pan Jezus do krzyża przybity

Potem Amnon poczuł do niej bardzo wielką nienawiść. Nienawiść ta była większa niż miłość, którą ku niej odczuwał. Rzekł do niej Amnon: „Wstań i odejdź stąd!”. Odpowiedziała mu: „Nie czyń mi, wypędzając mnie od siebie, jeszcze większej krzywdy od tej, jaką mi wyrządziłeś”. On jednak nie chciał jej posłuchać. Zawołał pachołka, który mu usługiwał, i rzekł: „Wypędź tę ode mnie na ulicę i zamknij za nią drzwi!” (2 Sm 13, 15-17).

To się rzeczywiście zdarzyło. Skrywająca się za zasłoną miłości nienawiść wybuchła z całą niszczącą mocą, dodając jedną krzywdę do drugiej i nie zważając na nic. Wykorzystując i porzucając.

Stoi teraz pośród nas ten, przed którym zamknięto drzwi i wyrzucono na ulicę. Ma tylko Jezusa. – Czy zyska także nas?

– „A Chrystusa ukrzyżowali. Za nas. Młodego, mądrego i pięknego. Kochał i był kochany, głosił miłość – mimo to, a może przez to, zabili (...).

Miłość jest... winą?”.

 

Stacja XII – Pan Jezus umiera na krzyżu

Była odziana w szatę z rękawami, gdyż tak ubierały się córki królewskie, dziewice. Sługa wyprowadził ją na ulicę i zamknął za nią drzwi. Wtedy Tamar posypała sobie głowę prochem, rozdarła szatę z rękawami, którą miała na sobie, położyła rękę na głowę i odeszła, głośno się żaląc (2 Sm 13, 18-19).

To się rzeczywiście zdarzyło. Zawalił się świat, rozdarte zostało młode życie z jego uzasadnionymi pragnieniami, planami i potrzebami.

Stoi teraz pośród nas, głośno się żaląc. Ma tylko Jezusa. – Czy to nie my powinniśmy posypać głowy prochem, rozedrzeć szaty i zakryć ze wstydu twarze?

– „A Chrystusa ukrzyżowali. Za nas. Młodego, mądrego i pięknego. Kochał i był kochany, głosił miłość – mimo to, a może przez to, zabili (...).

Miłość jest... winą?”.

 

Stacja XIII – Pan Jezus zdjęty z krzyża

Absalom, jej brat, odezwał się do niej: „Czy to prawda, że Amnon, twój brat, był z tobą? Teraz jednak, moja siostro, uspokój się! To twój brat. Nie bierz do serca tego wypadku!”. Tamar pozostała zbolała w domu swojego brata, Absaloma (2 Sm 13, 20).

To się rzeczywiście zdarzyło. Jak nie mieć w sercu tego wypadku, kiedy wszystko w człowieku nieustannie o tym krzyczy? Rana krwawi i nie chce się zabliźnić.

Stoi teraz pośród nas ten, którego życie uczyniono zbolałym. Ma tylko Jezusa. – Czy go ukoimy? Czy znajdzie w nas dom?

– „A Chrystusa ukrzyżowali. Za nas. Młodego, mądrego i pięknego. Kochał i był kochany, głosił miłość – mimo to, a może przez to, zabili (...).

Miłość jest... winą?”.

 

Stacja XIV – Pan Jezus złożony w grobie

Król Dawid, posłyszawszy o tym wydarzeniu, wpadł w wielki gniew. Absalom natomiast nie rozmawiał wcale z Amnonem, bo go znienawidził za to, że zgwałcił jego siostrę, Tamar (2 Sm 13, 21-22).

To się rzeczywiście zdarzyło. Grzech pociąga za sobą grzech. Grzech rodzi wielki gniew Boga, który gasi go krzyżowym cierpieniem. Grzech rodzi w człowieku nienawiść i zaciekłe milczenie, które dojrzewa do odwetu. Może go ugasić jedynie przebaczenie. Grzech rodzi śmierć i grób, z którego może wydobyć jedynie Bóg.

Stoi teraz pośród nas ten, któremu zabrano wszystko. Ma tylko Jezusa. – Czy zyska także nas?

– „A Chrystusa ukrzyżowali. Za nas. Młodego, mądrego i pięknego. Kochał i był kochany, głosił miłość – mimo to, a może przez to, zabili (...).

Miłość jest... winą?”.

Zakończenie

Jezu, dziękujemy Ci, że w Twoich ranach jest nasze uzdrowienie (por. Iz 53, 5). Błagamy, ulecz rany naszych bliźnich i naucz nas być dla nich pomocą.

 

 

^[1]   Cytat [z]: Piotr Bednarski, Błękitne śniegi i inne rejsy po złote runo, Oficyna Wydawnicza Volumen, Warszawa 2012, s. 31.